Hoe merk ik het?

• na een ernstig voorval
• Vermijdingsgedrag
• Schrikachtigheid
• Slecht slapen
• Concentratiestoornissen

Hoe werkt het?

• Een Post Traumatisch Stress Syndroom is lichamelijke en geestelijke reactie op een voorval dat als zeer bedreigend is ervaren. Die reactie bestaat uit een aantal kenmerkende zaken:
• Het herbeleven van het voorval. Het voorval, met al zijn emoties, herhaalt zich keer op keer in de gedachten. Zomaar of opgewekt door voorvallen die aan de gebeurtenis doen denken of in nachtmerries. Ook al is het lang geleden, de emoties waarmee de herbelevingen gepaard gaan zijn heftig, als was het nog maar net gebeurd.
• Vermijding. Men probeert alles te vermijden wat met het voorval te maken had. Men wil er niet over praten, blijft weg uit de buurt waar het plaatshad. Het kan ook zijn dat men bepaalde gevoelens die met het voorval geassocieerd zijn niet meer in zichzelf toelaat. Vermijding kan zelfs de vorm aannemen van verdringing: men herinnert zich het voorval of delen ervan niet meer.
• Verhoogde alertheid, waakzaamheid. Dat uit zich in schrikachtigheid, slecht slapen, prikkelbaarheid. Daardoor ontstaan weer concentratiestoornissen. Men gaat minder functioneren en krijgt ook lichamelijke klachten. Op den duur kan een depressie ontstaan.

Hoe ontstaat het?

Dat kan een eenmalige gebeurtenis zijn geweest, zoals een beroving, verkrachting, verkeersongeval, ernstige ziekte; maar ook een langdurige periode van angst en onzekerheid zoals een verblijf in een concentratiekamp, periode van incest, meemaken van een oorlog, als burger of als militair (Indonesië, Libanon, Bosnië, Afghanistan). Ook de reacties die we zagen na rampen in Nederland, zoals de Bijlmerramp en de vuurwerkramp in Enschede, horen tot het post traumatische stress syndroom. De reactie kan snel na het voorval ontstaan of juist als je denkt dat je het allemaal verwerkt hebt. Soms begint het pas na jaren (concentratiekampslachtoffers). De persoon van het slachtoffer is ook van belang. Sommigen maken de meest vreselijke dingen mee en blijven toch stabiel. Anderen kunnen door een relatief klein voorval volledig van slag raken.

Hoe ga ik er zelf mee om?

Als u iets meemaakt wat u als erg bedreigend ervaren hebt of wat u emotioneel sterk raakt, dan is het belangrijk er veel over te praten. Steeds maar weer opnieuw het verhaal te vertellen, tot vervelens toe. Gedachten als "ik moet ze er niet mee lastigvallen" en "ik heb het al zo vaak verteld" zijn niet terecht. Door vaak te vertellen verliest de herinnering de heftigheid van zijn emotie en kan vervolgens een plaats gaan krijgen.

Hoe gaat de arts er mee om?

Ga naar de dokter als u maar met uw probleem blijft rondlopen, slecht slaapt, concentratiestoornissen krijgt, problemen gaat ondervinden op uw werk en in uw relaties. Op grond van uw verhaal kan de dokter inschatten wat er aan de hand is. Zonodig kan hij tijdelijk medicijnen voorschrijven (slaapmedicatie), zodat u weer wat op krachten kunt komen. Hij kan u uitleggen wat er aan de hand is, wat u er zelf aan doen kunt. Vaak helpt dat al veel. Maar het kan ook nodig zijn dat hij u verwijst, bijvoorbeeld naar Slachtofferhulp of naar een psycholoog of psychiater. Er zijn verschillende soorten van therapie. De therapeut zal met u bespreken welke in uw geval het beste is.

Geen wetenschappelijk nieuws gevonden